December!!

 December has always been a very favorite month,during my childhood! Those days we really had some "winter" vibes in the months of December and January and a bit of February! December used to be cold,with misty mornings,short days and longer nights! 

Before school closes for Christmas holidays, when me and Resh walked to the tuitions,there used to be mist all around us! We literally could feel the cold mist touching our cheeks,especially when we would be crossing the bridge over "Iruvazhanji" river. The vehicles used to turn on fog lights even in the mornings. And there used to be a lonely palm tree on the bank of the river,at the very end of the bridge, there would be plenty of white flamingoes on the treetop, they used to come there only during December and January.

 And if we were going to Edappally,we could see some really old men from the neighbour hood ,sipping tea from the only hotel in our junction,wearing sweaters and hoodies!! While Pappa and Umma would be talking to them,about out trip to Edappally, I could see the fog light of big KSRTC Moolamattam bus nearing the bus stop,and we would get in,the window seats would be wet from the mist, and the window shutters would be closed , if the seats are already occupied! It would be dark and wet in the bus,but there was a warmth in those journeys.

During Christmas holidays, as I mentioned above days used to be shorter, so before we had enough playtime,it would be dusk,reluctant to go home so soon, me and my childhood friends,Kochu,Kunjava,Molty we all used to have a kind of campfire! Not actually the so called campfire, everyone would have cleaned their backyards off the fallen dry leaves and there would be a heap of dry fall leaves at the corners of all backyards, before the night mist comes in we would put a fire and sit beside it till the last leaf is burnt ,then we will disperse and go home.

December mornings would be very cold, lazy to wake up from the cozy and warm bed,and some how manage to get up and get ready for school, and run to the kitchen for breakfast and morethan that to hug Umma who would be very warm from the fire at the kitchen. By the time I finish the warm puttu and meen mulakittath with black tea,Resh would be home,and then we get in to the mist,the cold mornings of December..with warm heart and warm smile.

Oh December,how I miss you!!

Let me be who I am..

Am writing this post with utmost depression and anger. Since the day I started using social medias I have come across many flirts,perverts who find the social medias for an online relationship..which is much more safer for cowards as they do not have to show their identity and do not have to take responsibility and they can have fun. I just pity you! When you proclaim the authority of men over women in the world at least show some manliness be a man in all sense..dont just be a man in appearance and something else in character (I wont ever compare it to being a woman or transgender for they are far better than many,who proclaim themselves as men

Leave this group aside, am more angry with another group who takes the role of protective brothers and friends..who constantly advise us how to behave on social media..not to be adventurous in accepting friend requests,in posting your pictures,in posting your views on social media. I have always thought out of box and all these rules and regulations (meant only for women) could never get in to me! I tried to remain me ..just me...
But I lost many times for I was fighting alone and there were many to fight with me..including family and friends. I might have looked like a rebel to them. I was not ...I was just trying to find my own space in this world. I tried one after another social medias where I can be myself but like many cowards I never hid my identity by creating fake profiles or profiles with fake names. When I was so fed up with the moral policing I tried to find solace in blogging ....and I had to quit writing for a while as I found most annoying person there. He proclaimed himself as my well wisher and guardian..and started to show me the right path..how pathetic.

What I understood from my life is you can fight with the whole world..if you have your small world on your side. If some pervert uses my photo as his/her profile it should not defame me but them..as its a proof of their cowardice. And if someone shares my photos or videos on social media they are to be blamed or questioned..as its a breach of my privacy. And the first response of people should not be "first of all why did you put your photos on social media" it should be "do not worry we know you and we are with you..you will be the same whatever someone does with your photos" .

Someone advised me do not sing on smule later you may find your songs or videos on adultery website with the caption Mallu aunty rocks etc..hellow Mr.wellwisher, first of all let me clarify me or my family do not visit adultery websites like you do and singing is not all an adulterated thing!! And I believe even if not the whole world understands or supports me I will have at least a few by myside..who know the real me..and who love me for who I am. So I do not need your advises or morality classes for the time being. And rather than trying so desperately to get in to my good books and friends list go and have a life. Just get out of my privacy and my life.

As long as a lady has her family and a few friends by herside nothing in this world can beat her..but if she does not have her family by her side..she loses..and you wont ever have the original herself back in your lives.

#mylife #mywish #myright. And #myfamily..thats all what matters! 

On this woMen's Day!!

On this women's day, I want to appreciate,acknowledge and treasure some men in my life!! Yeah you heard it right! A few good men who really make a few lucky women life worth,beautiful and lovely.

To start with my Pappachi! As I already have a blog posted for him, most of the readers(regular) would know about him in detail. Still if I start to write or tell about my Pappa I wouldnt stop for I cant stop! I have seen my Pappa cook,when Umma is sick. My Pappa still washes his cloth, he is the one who irons Umma's sarees, he used to iron my uniforms too while Umma would be busy in the kitchen. He used to pack my lunch when Umma would be taking a shower. He packs the bag for Umma whenever she leaves for some camps,or to meet her parents or relatives back in Edappally. To end it with..if Umma needs something done even now..at this age of 65 she would call Pappa who is 75 inspite of me ,my elder brother or Sister being home!

I have seen this empathy,care,love in all of my Pappa's siblings too.My late Moothappa Ali was called Uppa by his children but where as they themselves declare "to the world you were our father,but in our world you were both father and mother". I have never seen any daughter in law missing her father in law so much after his demise like Shahanaztha did for Ali moothappa when he died.And how wouldnt she! He was so sweet. And he and Shahanaztha used to cook together and Shahanaztha took care of him while he was bed ridden like own daughter. So my Pappa and his siblings had made me believe that all the men and husbands would be so! Which the world proved me wrong soon after I left my home!

And its true that change begins from home. My Pappa being a role model,my brother has also inherited many of his charecterics. I have seen my Dada washing his cloth,washing his dishes when he is done eating,cleaning his room and now when no sisters at home the whole house as well.

Then I have seen my Deedi's (sis in law) Pappa,who is the same like my Pappa. Who gets up first and starts cooking because Deedi's Ummi is a chronic asthma patient and she would be suffering in the cooler mornings in Bangalore.Until now if Ummi isnt well Pappa gets up and starts the house chores . Later I saw another man who was my cousin sister's father in law. Her mother in law was bed ridden when she got married.  I could see her only once and all she did was cry..unable to speak even,what else she could do. I was thinking its my cousin Fousi who takes care of her mother in law. But to my surprise she said no its Vappa,he wouldnt allow anyone else to do her things and will spend his whole time with her..never leaves her side! He bathes her,feeds her,cleans her room and what not! And the thing which made me cry was she died 2years back and the night she died he had a stroke..was hospitalised for 2 days and died. My cousin's husband was crying that he lost both within 4 days..but I was overwhelmed how can a man love his woman so much!

And after my marriage, I came across many sayings that a man shoudnt do any house chores, shouldnt help his wife or kids,shouldnt take care of his kids..not even brush their teeth. My Pappa used to brush my teeth! And so and so..! And the thing which I found funny was that they think if a man does this he would be declared the wife and the wife a husband! The life in those families is around the wife,the mother alone. Father or men in family meant only for income. No wonder why the kids are attached only to mothers. Me and my siblings and cousins are very much attached to our fathers..and very fond of them. But my husband is attached to and fond of his mother. He talks to her whenever he calls home. If he wants to tell something to Vapa he tells Ummachi and she is the mediator between them. I find it very funny . But cant blame them for Vapa was always been a father, a dominant male of the family. Where as I always talk to my Pappachi and need him to do some small little things for me even if I am so grown up,married off and has my own kid same with my siblings.

Final note..I call them gentlemen who are gentle to everyone around them. I call them super heroes or heroes to whom we ask for help every each day. And thats what heroism and my Pappa will always be my super hero! Thank you to all those few goodmen for making me believe that this world is not that bad!!
 മീശ പിരിക്കലും, മുണ്ടു മടക്കികുത്തലും, താടി തടവലും, പെണ്ണിനെ ആക്ഷേപിക്കുന്ന സംഭാഷണങ്ങളും മാത്രം കണ്ടു വളർന്ന ലാലേട്ടൻ ,മമ്മൂക്ക ഫാൻസായ ഭൂരിഭാഗം മലയാളികൾക്കും ഇത് മനസ്സിലായികൊള്ളണമെന്നില്ല!

മരണമെത്തുന്ന നേരത്ത്..

എന്നെ എപ്പോഴും വലയ്ക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യമാണ്...എനിയ്ക്കൊരുപാട് പ്രിയപ്പെട്ട ഒരാൾ മരിച്ചാൽ മൃതദേഹം കാണാൻ പോവണമോ വേണ്ടയോ എന്ന്...തണുത്ത് മരവിച്ച ജീവനറ്റ ശരീരം കാണുന്നതിലും ഓർമ്മയിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നതിലും ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നത് ആ ആളുടെ ജീവനുറ്റ ,പ്രസന്നമായ മുഖം എന്നും ഓർമ്മയിൽ സൂക്ഷിക്കാനാവും..

പക്ഷേ അവസാനമായിട്ട് കണ്ടില്ലെന്ന കുറ്റബോധം ഉള്ളിലിരുന്ന് വിങ്ങുമോ എന്നും അറിയില്ല. ഒന്നുറപ്പുണ്ട് മരണം എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവരെ കവർന്നെടുത്ത് കൊണ്ടു പോവുമ്പോൾ നിസ്സഹായയായി നോക്കി നിൽക്കാൻ ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല.

മരണത്തെ ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...

Jai Hind!

കുട്ടിക്കാലത്ത്,സ്കൂളിൽ ഗൈഡ്സ്-എൻ സി സി യൂണിഫോം ഒക്കെയിട്ട്..നെഞ്ചത്ത് ഇന്ത്യൻ ഫ്ളാഗും കുത്തി രാവിലെ അസംബ്ലിയ്ക് പോവുമ്പോ ഒരു രാഷ്ട്രപതി പതാക ഉയർത്താൻ പോവുന്ന ഭാവമായിരുന്നു എനിക്ക്! തൊണ്ട പൊട്ടി" ജംണ്ഡാ ഊംച്ഛാ രഹേ ഹമാര" "സാരേ ജഹാംസെ അച്ഛാ" എല്ലാം പാടുമ്പോൾ ഞാനറിയാതെ എന്റെ കണ്ണ് നിറയുമായിരുന്നു, രോമങ്ങൾ എഴുന്നേറ്റ് നിൽക്കുമായിരുന്നു. ഇന്നും ദേശീയഗാനം കേൾക്കുമ്പോൾ എന്നെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ച് നിർത്തുന്നത് ബാല്യത്തിൽ സ്വാതന്ത്ര്യ സമര കഥകളും മറ്റും കേട്ടു മുളപൊട്ടിയ ദേശസ്നേഹമാണ്! അല്ലാതെ പാകിസ്ഥാനിൽ പോവേണ്ടി വരുമെന്ന ഭയമല്ല! ഇന്ത്യയിൽ ജനിച്ചു വളർന്ന ഏതൊരാൾക്കും ഇന്ത്യ എന്ന വികാരം ഒന്നാണെന്നും ഞാനിന്നും വിശ്വസിക്കുന്നു..

സ്കൂളിലെ ആഘോഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു വന്ന ശേഷം അയൽപക്കത്തെ ബാല്യകാല സുഹൃത്തുക്കളോടൊപ്പം ഇതു പോലെ ഒരു പതാക ഉയർത്തലും,പ്രസംഗവും, മിഠായി വിതരണവും നിറഞ്ഞ ഒരു ബാല്യവും എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു എന്നതിൽ ഞാനഭിമാനിക്കുന്നു.

അയിച്ചൂട്ടി

മുക്കം ആലിൻ ചുവട്ടിൽ നിന്നും നാഷണൽ ബേക്കറി,റെയിൻബോ സ്റ്റോർസ് എന്നീ കടകളുടെ  ഇടത് വശത്തൂടെ മുക്കം മുസ്ലീം ഓർഫനേജും കഴിഞ്ഞ് നടന്നാൽ പള്ളിയായി. പള്ളിയുടെ എതിർ വശത്തായാണ് തറവാട്. പള്ളിയിലെ പഴയ മൊല്ലാക്ക ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ എല്ലാം വല്യാപ്പ.  തറവാട്ടു പേര് കളരിക്കൽ എന്നായിരുന്നെങ്കിലും ഞാറക്കാട് എന്നാണ് ആ വീട് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. വീടിനു ചുറ്റും ചെങ്കല്ലു കൊണ്ട് മതിലു കെട്ടിയിട്ടുണ്ടായി.അങ്ങനെ വല്യ മതിലൊന്നുമല്ല..സാമാന്യം പൊക്കമുള്ള ഒരാൾക്ക് ഒന്ന് എത്തി നോക്കിയാൽ പുറത്തേക്കു കാണാം. വീട് വലതു വശത്തായാണ് ഇരുന്നത്..പുറകിലേക്ക് വളരെ കുറച്ചേ സ്ഥലമുണ്ടായുള്ളൂ,അവിടെ ഒരു വാളൻ പുളിമരം ഉണ്ടായി. മുൻവശത്തായി ഒരു കിണർ..കിണറിന്റെ അടുത്തായി ഒരു എരുങ്ങാപുളി (ചെമ്മീൻ പുളി എന്നും പറയും). എരുങ്ങാപുളി മരം കഴിഞ്ഞാൽ അലക്ക് കല്ല്..അതിനടുത്തായി ഓല കൊണ്ട് ഒരു മറപ്പുര.. അതും കഴിഞ്ഞ് മുൻപോട്ടു പോയാൽ രണ്ടു കക്കൂസ്. കക്കൂസിന്റെ പഴയ മരവാതിലുകൾ ചാരി വെക്കാം അടക്കാനൊന്നും പറ്റില്ല.കക്കൂസെന്നു പറഞ്ഞാൽ മൂത്രം പോവാനൊരു ചെറിയ കുഴിയും മലം പോവാൻ പുറകിലായിട്ട് വലിയൊരു കുഴിയും. ചെറിയ കുട്ടിയായിരുന്നപ്പോൾ എപ്പോഴും മുൻവശത്തെ കുഴിയിൽ തന്നെയാണോ മൂത്രം വീഴുന്നത് എന്നു നോക്കിയിരിക്കും. ആ കുഴിയിൽ നിന്നും ഇടയ്ക്ക് പാറ്റകളുടെ കൊമ്പുകൾ പുറത്തേക്ക് വരും,ഇടയ്ക്ക് പാറ്റ മുഴുവനായും. രാത്രിയായാൽ ആരും കക്കൂസിലേക്കൊന്നും പോവില്ല,മുറ്റത്ത് തന്നെ കാര്യം സാധിക്കും. കക്കൂസിലൊന്നും ലൈറ്റൊന്നും ഇല്ല. മുറ്റത്ത് ഒരു മഞ്ഞപ്പൂ മരം ഉണ്ടായി.മഞ്ഞപ്പൂക്കൾ പൂത്തു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ എന്നും സ്കൂളിൽ നിന്ന് ഊണ് കഴിക്കാൻ വരുമ്പോ ഓരോ കുല പറിച്ചു കൊണ്ടു പോവും.അതിന്റെ മൊട്ടുകൾ നെറ്റിയിൽ കുത്തി പൊട്ടിക്കും.പിന്നെ പിന്നെ അടുത്ത കൂട്ടുകാരികൾക്ക് പിറന്നാൾ സമ്മാനങ്ങൾ വരെയായി അവ.  മുറ്റത്തെ മഞ്ഞപ്പൂ മരം പൂത്തുലഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നത് ഓർമ്മയിൽ മായാതെ കിടക്കുന്ന കാരണമാവും ഇപ്പോഴും മഞ്ഞ നിറം എനിക്കേറെ പ്രിയപ്പെട്ടതായത്.

മൂന്ന് പടികൾ കയറിയാൽ നീളത്തിലൊരു കോലായി. രണ്ട് മരത്തൂണുകളുണ്ടായി,കോലായിയിൽ.
മഞ്ഞ പെയിന്റായിരുന്നു തൂണുകൾക്കും വാതിലിനും ജനലുകൾക്കും. കോലായിൽ രണ്ടു വശത്തും പഴയ പച്ചയും നീലയും കളറുള്ള ഇരുമ്പിന്റെ കസേരകളുണ്ടായി. രണ്ടു വശത്തെ ചുവരിലും വായു സഞ്ചാരത്തിനായി ഇംഗ്ളീഷ് അക്ഷരം "ടി" തല തിരിച്ചിട്ടാലുള്ള ആകൃതിയിൽ രണ്ട് ഓട്ടകൾ. അകത്തേക്ക് കടന്നാൽ കോലായിയുടെ അതേ നീളത്തിൽ ഒരു മുറി. അവിടെ വലത് വശത്തായി ഒരു മേശ.ചുവപ്പ് പ്രതലത്തിൽ വെള്ള പൂക്കളായിരുന്നു മേശയുടെ ഡിസൈൻ. രണ്ടു വശത്തും രണ്ടു പാളിയുള്ള മഞ്ഞ നിറമണിഞ്ഞ ജനലുകൾ. ഇടത് വശത്ത് മുകളിലേക്ക് കോണിപ്പടികൾ. ഇടത് വശത്തെ ഒരു ചെറിയ ഇടനാഴി,അതിന്റെ വലത് വശത്താായി കുറച്ച് പൊക്കത്തിലായി രണ്ട് മുറികൾ. ഒന്ന് ഇരുട്ടു മുറി എന്നാണറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്.രണ്ടാമത്തെ മുറി അന്നത്തെ സ്റ്റോർ റൂം.ഇരുട്ടു മുറിയിൽ ഒരു മഞ്ച (പത്തായം) ഉണ്ട്. ഇരുട്ടു മുറിക്കിരുവശവും വാതിലുകളുണ്ടായി..പക്ഷേ വാതിൽ പൊളികളില്ല. ഈ രണ്ട് മുറികൾക്ക് എതിർ വശത്തായിട്ടായിരുന്നു അടുക്കള. നിലത്ത് നിന്ന് അൽപം പൊക്കിയ തറയിൽ രണ്ട് വിറകടുപ്പും അവയ്ക്കിടയിൽ ഒരു ഇടയടപ്പും. പുറത്തേക്ക് തുറക്കുന്ന ഒരു വലിയ ജനാലയുണ്ടായി അടുക്കളയിൽ. ജനാലയ്ക്ക് വലതു വശത്തായി ഒരു തിണ്ണ .അതിലായിരുന്നു കൊട്ടത്തളവും അമ്മി തറയും. ഇരുട്ടു മുറിയ്ക്കിരുവശവുമുള്ള ഇടനാഴികൾ അവസാനിക്കുന്നത് ഓരോ കിടപ്പറകളിലായിരുന്നു.എന്റെ കുട്ടിക്കാലത്ത് വലത് വശത്തെ ഇടനാഴി അവസാനിക്കുന്നതായിരുന്നു അയിച്ചൂട്ടിമ്മയുടെ കിടപ്പുമുറി.കോണി കയറി മുകളിൽ ചെന്നാൽ മൂന്ന് കിടപ്പു മുറികളും ഒരു ഇടനാഴിയും. ഒരു പാത്തിയും. പാത്തി എന്നു വച്ചാൽ മൂത്രമൊഴിക്കാനുള്ള അന്നത്തെ അറ്റാച്ഡ് സംവിധാനം.കിടക്കുന്നേനു മുൻപേ താഴെ പോയി വിടാവിൽ നിന്നും കിണ്ടിയിൽ വെള്ളം കൊണ്ടു പോയി വെക്കണം.ഈ വീടും അതിനുള്ളിലെ മക്കളും,മരുമക്കളും പിന്നെ ഞങ്ങൾ പേരക്കുട്ടികളുമായിരുന്നു അയിച്ചൂട്ടിയുടെ ലോകം.

അയിച്ചൂട്ടി എന്നു പറഞ്ഞാൽ ഓർമ്മയിൽ വരുക മെലിഞ്ഞു നെഞ്ചിലെ വാരിയെല്ലൊക്കെ ഉന്തി,വയറൊട്ടിയ ഒരു രൂപമാണ്.മുണ്ടും നീളൻ ബ്ളൗസുമായിരുന്നു വേഷം.തലയിൽ ഒരു തട്ടം ചുറ്റിക്കെട്ടി ഇട്ടിട്ടുണ്ടാവും. തറവാട്ടിലെ അമ്മിയും അയിച്ചൂട്ടിയുടെ ശരീരവും ഒരു പോലെ ഇരുന്നു, ഉരഞ്ഞുരഞ്ഞ് നടു ഭാഗം കുഴിഞ്ഞിരുന്നു രണ്ടിന്റേയും.ഞാനും എന്റെ മൂന്നു കസിൻസും സ്കൂളിൽ പോവാറായപ്പോഴേക്കും തറവാട്ടിലെ ബഹളമൊക്കെ ഒതുങ്ങിയിരുന്നു.എന്നാലും അതിനൊക്കെ മുൻപ് അയിച്ചൂട്ടി വെച്ചു,വിളമ്പി ഊട്ടിയവരുടെ കണക്കെടുത്താൽ കണ്ണു മിഴിച്ചു നിൽക്കാനേ ആവൂ.

അയിച്ചൂട്ടിമ്മ എന്നെയും പിന്നീട് എനിക്ക് ശേഷം വന്ന മിന്നു,ചിന്നു,ഇച്ചുവിനേയും തൊട്ടിലാട്ടുന്നതും അപ്പോ പാടുന്ന താരാട്ടും ഇപ്പോഴും എന്റെ ഓർമ്മയിലുണ്ട്.
"ലായില ചൊല്ലണ കുട്ടിയ്ക്ക്
പൊൻവള വേണം തട്ടാനേ"
ഒരിക്കൽ പോലും അയിച്ചൂട്ടിമ്മയുടെ താരാട്ട് അയിച്ചൂട്ടിമ്മയുടെ തൊണ്ടയിൽ നിന്നും തൊട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ ചെവിയ്ക്കപ്പുറത്തേക്ക് സഞ്ചരിച്ചിട്ടില്ല. അത്ര പതുങ്ങിയാണ് അയിച്ചൂട്ടിമ്മ ജീവിച്ചതും...ആ വീട്ടിൽ ഉരുകി തീർന്ന ഒരു ജൻമം. വല്ല്യ മൂത്താപ്പയുടെ നിഴലായിരുന്നു അയിച്ചൂട്ടിമ്മ എന്നു വേണേൽ പറയാം. അയിച്ചൂട്ടിമ്മ മരിച്ചു കിടന്നപ്പോൾ മയ്യത്ത് കൊണ്ടു പോവുന്നേനു മുൻപ് അവസാനമായിട്ട് മൂത്താപ്പ കാണാൻ വന്നപ്പോ മരിച്ചു കിടന്ന അയിച്ചൂട്ടിമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ തുറന്ന് മൂത്താപ്പയെ നോക്കി പെട്ടെന്നടഞ്ഞു എന്നാണ് മയ്യത്തിനടുത്തിരുന്നു ഖുറാൻ ഓതി കൊണ്ടിരുന്നവർ പറഞ്ഞത്. അന്ന് വല്യ മൂത്തുമ്മ പറഞ്ഞു നല്ല മയ്യത്തുകൾക്ക്  പടച്ചോൻ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടവരെ അവസാനമായി കാണാൻ ഭാഗ്യം കൊടുക്കുമെന്നാണ്...മൂത്താപ്പയെ അല്ലാതെ ആരെ കാണാൻ അയിച്ചൂട്ടിമ്മ! അയിച്ചൂട്ടിമ്മ കണ്ണ് തുറന്നതും മൂത്തുമ്മയുടെ വിശ്വാസവും എല്ലാം തോന്നലുകളാവാം..പക്ഷേ ഞാനത് സത്യമാവണേന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു..അയിച്ചൂട്ടിമ്മ ഒരു നല്ല മയത്താണെന്നും..ഭൂമിയിൽ കിട്ടാതിരുന്ന എല്ലാ ഭാഗ്യങ്ങളും അയിച്ചൂട്ടിമ്മയ്ക്ക് സ്വർഗ്ഗത്തിൽ കിട്ടുമെന്നും വിശ്വസിക്കാൻ അതെനിക്ക് കരുത്തു പകരും.

ഒരു പ്രായത്തിൽ എന്റെ തല നിറയേ പേനായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ പെൺകുട്ടികൾക്ക് ഭൂരിഭാഗവും പാരമ്പര്യമായി കിട്ടിയിരുന്നു പേൻശല്യം. അയിച്ചൂട്ടിമ്മ മാത്രം എല്ലാവരുടേയും തലകൾ ഈരിയും തേച്ചു കുളിപ്പിച്ചും പേനിനെ പേടിച്ച് ഇടയ്ക്ക് മുടി വെട്ടി കളഞ്ഞും പൊരുതി കൊണ്ടിരുന്നു. രണ്ടാം ക്ളാസിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണെന്നു തോന്നുന്നു..പേൻ ശല്യം കൂടി തല മാന്തി പൊട്ടിയപ്പോ ആ ഭാഗത്തെ മാത്രം മുടി വെട്ടി ചുരണ്ടി കളഞ്ഞു അയിച്ചൂട്ടിമ്മ!! സബ് ജില്ലാ കലോത്സവത്തിന് ആംഗ്യപ്പാട്ടിനു കൊണ്ടു പോവാൻ ഉമ്മ സ്കൂളിൽ നിന്നും വൽസമ്മ ടീച്ചറുടെ മോൾ കുഞ്ഞുവിന്റെ പട്ടു പാവാടയുമായി വന്നപ്പോ എന്റെ ഹെയർ സ്റ്റൈലും സ്റ്റൈലിസ്റ്റിനേയും കണ്ട് തലയിൽ കൈ വച്ചിരുന്നു പോയി! ഇതിനെ ഞാനിനി എങ്ങനെ മത്സരത്തിനു കൊണ്ടു പോവുമെന്ന് ചോദിച്ചപ്പൊ അയിച്ചൂട്ടിമ്മ പറഞ്ഞു ഈ ചെയ്ത്താൻ ഇന്നോട് മത്സരത്തിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞില്ല താത്തേ..ഇല്ലെങ്കിൽ നാളെ വെട്ടിയാ മതിയായിരുന്നൂന്ന്!! അന്ന് പക്ഷേ ഞാൻ മത്സരത്തിനു പോവുകയും സമ്മാനം വാങ്ങിക്കുകയും ചെയ്തു. അയിച്ചൂട്ടിമ്മ തന്നെ പ്രതിവിധി കണ്ടെത്തി..മുറ്റത്തെ മുല്ല പറിച്ചു കോർത്ത് ചുരണ്ടിയ തല പൂ വച്ച് മൂടി ! "ചെയ്ത്താൻ" എന്ന വിളിയിൽ സ്നേഹക്കൂടുതലും സന്തോഷവും അയിച്ചൂട്ടിമ്മ വിളിക്കുമ്പോഴെ തോന്നിയിട്ടുണ്ടാവൂ ഞങ്ങൾക്കെല്ലാവർക്കും..

ഞാൻ മുട്ടിലിഴയുന്ന പ്രായത്തിൽ എന്നെ അടുത്തിരുത്തി അലക്കി കൊണ്ടിരുന്ന അയിച്ചൂട്ടിമ്മ പെട്ടെന്നു കണ്ടത് ഞാൻ മുട്ടിലിഴഞ്ഞ് പോയി ആൾമറയില്ലാത്ത കിണറ്റിലേക്ക് കാലുകളിട്ട് ആട്ടി ഇരിക്കുന്നതാണ്. ഒച്ച വെച്ചാൽ ഞാൻ ഞെട്ടി കിണറ്റിൽ വീഴും..പതുക്കെ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ വന്ന് പുറകിലൂടെ എന്നെ വാരിയെടുത്ത് അയിച്ചൂട്ടിമ്മ പടച്ചോനേ എന്റെ  കുട്ടീ എന്നും പറഞ്ഞ് ആ കിണറ്റിൻ കരയിലിരുന്ന് കരഞ്ഞെന്ന് ഉമ്മ പറഞ്ഞ് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഉമ്മയും പപ്പയും സ്കൂൾ വിട്ട് വരുമ്പോ എനിക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഞാനെന്ത് പറയും എന്നും പറഞ്ഞ് അയിച്ചൂട്ടി കരഞ്ഞ കരച്ചിൽ ഉമ്മ ഒരിക്കലും മറക്കില്ലെന്നും.

ഹൈസ്കൂളിലൊക്കെ പഠിക്കുമ്പോ സ്കൂൾ വിട്ടു വന്ന് പപ്പയെ കാത്തിരിക്കുമ്പോ അയിച്ചൂട്ടിമ്മ മടിച്ചു മടിച്ചു ചോദിക്കും "നന്ദ്വോ അയിച്ചൂട്ടിമ്മക്ക് കുറച്ച് വെള്ളം കോരി തര്വോ" ആ കാലത്തും തറവാട്ടിൽ മോട്ടോറൊന്നും വച്ചിട്ടുണ്ടായില്ല. പാവം അയിച്ചൂട്ടിമ്മ വെളുപ്പ് മുതൽ വെള്ളം കോരി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു. ക്ഷീണം കാരണമായിരുന്നു ഇടയ്ക്ക് ഞങ്ങളോട് സഹായം ചോദിച്ചിരുന്നത് പാവം! അതു പോലെ അയിച്ചൂട്ടിമ്മയ്ക്ക് "മനോരമ" ആഴ്ചപതിപ്പ് വാങ്ങാൻ ഞങ്ങളെ വിടും ഇടയ്ക്ക്..അതിന് പ്രത്യുപകാരമെന്ന കണക്കിന് ഞങ്ങളോട് മിഠായി വാങ്ങിച്ചോളാൻ പറയും. അച്ചാറ് വാങ്ങിക്കരുതെന്ന് പ്രത്യേകം പറയും.

എന്റെ പതിനാറാം വയസ്സിൽ നല്ലൊരു ആലോചന വന്നപ്പോൾ വിവാഹം പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചു വെച്ചിരുന്നു. പ്രായത്തിന്റെ പക്വതയില്ലായ്മയോ എന്തോ ഒരു വർഷം ആയപ്പോഴേക്ക് അയാളുമായിട്ട് ഒത്തു പോവാനാവില്ലെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. ആ പ്രായത്തിലായോണ്ട് ഞാൻ മറ്റു ലോകകാര്യങ്ങളെ കുറിച്ചൊന്നും കുറിച്ച് ആലോചിക്കാതെ അയാളെ വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു. പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടായി..ഉമ്മ കരച്ചിലും ബഹളവുമൊക്കെയായി..ഞാനിനി ആരെയെങ്കിലും കണ്ടു വച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നായിരുന്നു ഉമ്മയുടെ പേടി. അന്ന് അയിച്ചൂട്ടിമ്മ ഉമ്മയെ സമാധാനിപ്പിച്ചു." ഇല്ല താത്തേ നന്ദൂനെ ഇന്ക്കറിയാം.ഞാൻ നോക്കി വളർത്തിയ കുട്ടിയാ ഓള്. ഓളെ മനസ്സിലങ്ങനൊന്നും ഇല്ല. അത്രക്കൊന്നും ആയിട്ടില്ല അത്. അയാളുമായിട്ട് ഓള് ചേരൂല്ല..ഓള് പഠിക്കട്ടെ" അന്ന് അയിച്ചൂട്ടിമ്മ എന്നിൽ കാണിച്ച വിശ്വാസം എന്റെ പോറ്റുമ്മയുടെ വില എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കി തന്നു. എന്റെ പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്ന സ്വഭാവത്തിന് പിന്നിലെ യഥാർത്ഥ മുഖം അയിച്ചൂട്ടിമ്മ മനസ്സിലാക്കിയ പോലെ അന്നു വരെ വേറെയാരും മനസ്സിലാക്കിയിട്ടില്ലായിരുന്നു.

അയിച്ചൂട്ടിമ്മയുടെ മകൾ ജസിയാത്ത പടച്ചവന്റെ അനുഗ്രഹത്താലും അയിച്ചൂട്ടിമ്മ ചെയ്ത പുണ്യത്താലും സുഖമായിട്ട് ഭർത്താവും മൂന്നു മക്കളുമായി ദോഹയിലുണ്ട്. ഞങ്ങളാണ് ജസിയാത്തയുടെ ആകെയുള്ള ബന്ധുക്കൾ!!
അയിച്ചൂട്ടിമ്മ മരിച്ചിട്ട് ഡിസംബറിൽ 12 വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു..ആഗ്രഹിച്ച പോലെ ആരേയും ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാതെ പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം അയിച്ചൂട്ടിമ്മ പോയി,ഞങ്ങൾ കുറേ മക്കളെ ഇട്ടിട്ട്...

ഈ പോസ്റ്റ് ഒരുപാട് നീണ്ടു പോയെന്നറിയാം. അയിച്ചൂട്ടിമ്മയെ കുറിച്ച് പറയാൻ തുടങ്ങിയാൽ ഞങ്ങൾക്കാർക്കും നിർത്താൻ പെട്ടെന്നു പറ്റില്ല! അത്രയെങ്കിലും ഞങ്ങൾക്ക് ബാധ്യതയുണ്ട്...

Confusion!

Her phone rang. She took the phone and saw his name..her heart started pounding,she had butterflies in her stomach. She answered the phone "hello"
He said "hey wassup? Am on my way home so thought would talk to you till I reach. Tell me something or I meant keep talking to me"
She said "nothing special the usual stuff. Thinking about dinner plans..what should I cook!?
And they talked for some time about nothing in particular..just a chit chat. They have been doing it since 6 years..and in all those "wassup's " "nothing special's " they heard so much things..which were untold..but conveyed from heart to heart. He does call her frequently but still when he does she gets nervous,butterflies etc etc..why?

Later she asked him," you do know that what we're doing is wrong,right?"
He said "we are not doing anything wrong. We just talk as we are good friends. And whats wrong in that?"
She exclaimed "yeah"!
Then both were silent for some time.

After a year later.
He: "hello! Do you know me? Am ---- 's husband"
She: "oh have seen you on fb. And your wife too"
He:" guess what my wife and your husband is having an affair"
She: "oh my..."
He: "do not worry. Its not a physical relationship. They are very close..they love and know each other very much. And thats why am hurt. If it was physical I could forgive but this is..its him in her mind and soul and am just owner of her body"

She: "what do we do now?"
He: "let's have a relationship as well. If you are ok with it?"
She : "ok am fine it. After all we both have something in common"

Then he started calling her and she started getting butterflies.

Upon there God sat confused..where did I go wrong?!